Wensmama Babette (*) noemt zich ‘specialist in het wachten’. Omdat het moet, en omdat ze het al zo lang doet. Maar altijd was er wel die ene datum om naar af te tellen. Nu, nu alle fertiliteitsbehandelingen, wegens corona voor onbepaalde tijd on hold werden gezet, is er zelfs dat niet meer. Haar verhaal.
WIJ ZIJN DE SPECIALISTEN IN HET WACHTEN,
Als je me vraagt wat ik het afgelopen jaar geleerd heb, zal ik antwoorden dat ik me ernstig gespecialiseerd heb in wachten. Niemand is zo goed in wachten als ik, de wachtbank is het nieuwe normaal, ik doe dat met twee vingers in de neus jongens.
Die wachtbank is een eenzaam gegeven, al weet ik dat ik veel lotgenoten heb, die dat samen met mij doen. Wij zijn geduldig, wij geven de controle uit handen, wij kunnen dat. Ook al ken ik ze niet, ik zie ze in de wachtzaal bij de gynaecoloog of in de zeteltjes van het fertiliteitscentrum. We praten niet met elkaar, maar we voelen hetzelfde en elke keer voel ik dat het resoneert als we naar elkaar kijken.
Een jaar geleden klikte eindelijk dat knopje in mijn hoofd, waar blijkbaar sommige mensen uit mijn omgeving op zaten te wachten: ik zou beginnen aan een traject om alleenstaande mama te worden. Vol dromen, vol naïviteit, vol verlangens. Na een actieve kinderwens van meer dan 8 jaar ging er eindelijk iets gebeuren en dat zou vanzelf gaan. Ik zou degene zijn die van de eerste inseminatie zwanger zou zijn, hoe hard de statistieken die kans ook tegenspraken. Uren bracht ik door op internet op zoek naar de beste kinderwagen, ik las me helemaal in in herbruikbare luiers en bekeek menig filmpje over draagdoeken op youtube. In 2020 zou ik mama worden, dat was een zekerheid.
WAT WIST IK TOEN WEINIG.
Ik wist niet dat ik eerst maandenlang zou moeten wachten op een afspraak bij de psycholoog, die het me aartsmoeilijk maakte en de grond onder mijn voeten wegsloeg met zijn getwijfel, voor hij uiteindelijk groen licht gaf. Ik wist niet dat mijn gynaecoloog in verlof zou zijn tijdens mijn eerstvolgende eisprong. Ik wist niet dat er van alles mis zou lopen in het eerste fertiliteitscentrum, waardoor ik na drie inseminaties de overstap maakte naar een ander centrum (waar ik met mijn gat in de boter viel want: zo veel meer warmte en begrip). Ik wist niet dat ik dan weer twee cyclussen zou moeten overslaan, omdat er een onderzoek van de binnenkant van mijn baarmoeder nodig was. Ik wist niet dat die twee weken dat je moet wachten om te mogen testen driehonderd jaar duren. Ik wist niet dat ik na vijf inseminaties nog altijd niet zwanger zou zijn. Ik wist niet dat de eerste ivf-cyclus een fiasco zou worden – zonder één fatsoenlijk embryo.
Gelukkig wist ik dat allemaal niet, want alle hoop zou al aan flarden zijn voor ik goed en wel gestart was. En hoop is letterlijk wat ervoor gezorgd heeft dat ik nog overeind sta, na een jaar wachten. Wachten werd dus mijn tweede natuur.
‘HOE LANGER MIJN BUIK PLAT BLEEF, HOE KLEINER HET GROEPJE MENSEN ROND MIJ WERD’
Tijdens dat wachten kreeg ik de ene na de andere klap te verwerken. Al die momenten die voorbij gingen zonder een baby in mijn buik: mijn vakantie, mijn verjaardag, Kerst (dan ging ik het vertellen aan de familie!), Nieuwjaar…
De ene na de andere zwangerschap werd in mijn gezicht gewreven, waardoor ik het ene na het andere Instagramprofiel begon te ontvolgen. Ondertussen werden daar al baby’s uit geboren, baby’s die ik amper kan zien omdat het zo’n pijn doet. Hoe langer mijn buik plat bleef, hoe kleiner het groepje mensen rond mij werd. Ik zei het al: de wachtbank is een eenzaam gegeven. Omdat mensen niet weten wat zeggen, maar ook omdat je uit zelfbescherming afstand neemt. Het voelt het beste en tegelijk slecht.
GEEN KEUZE
Waar ik het allerminst op voorbereid was, was de telefoon die ik tien dagen geleden kreeg, net op de eerste dag van mijn tweede – hoopvolle – ivf-cyclus. Ik had ’s morgens en ’s middags al een neusspray gebruikt met hormonen om mijn eisprong te onderdrukken. We gingen alles anders doen: andere medicatie en zo weinig mogelijk stress. Ik had afspraken gemaakt bij de acupuncturist en de osteopaat. Ik had – hele dure – supplementen gekocht voor betere eicelkwaliteit en slikte ook al drie keer per dag drie capsules met Chinese kruiden omdat mijn nierenergie laag is, volgens de acupuncturiste.
Het was de gynaecoloog, die me belde. Ze belt nooit, wij mailen mekaar normaal. En ik zei dus: “dat is niet goed, dat jij mij belt”. We hadden het er de week ervoor nog over gehad, of die Corona stokken tussen de wielen zou kunnen steken. Ze zei toen: “in Italië ligt de electieve geneeskunde volledig stil”. Het leek toen zó abstract, onze regering was al daar met maatregelen en ik hoopte dat die ervoor zouden zorgen dat de gewone geneeskunde aan de gang kon blijven.
Ze zegt wat ik niet wil horen, dat mijn cyclus geannuleerd wordt en dat ik vandaag terug met de pil mag beginnen. Iets met het ontlasten van ziekenhuizen en dat ze ook niet weten wat Corona doet met een prille zwangerschap. Ik sputter wat tegen en vraag wat er gebeurt, als ik toch verder wil doen. Ik zou me wel opsluiten en Corona ver buiten houden. Ze zegt dat ik geen keuze heb. Ze zegt duizend keer sorry, ik weet dat zij er ook niks aan kan doen. Ik zeg dat ik niet weet hoe ik al die weken moet overleven.
“In 2020 word ik geen mama, dát is een zekerheid.”
Babette, wensmama
ALTIJD KON IK AFTELLEN, NU IS ER NIKS
Ik stort in, redelijk letterlijk. Ook al ben ik inmiddels specialist in wachten, ik heb nog nooit moeten wachten zonder einddatum. Altijd kon ik aftellen. Nu is er niks. Alles is leeg. De agenda is leeg, maar mijn buik nog veel meer dan ooit. Na een berichtje naar mijn zus belt ze me en ik kan niet praten omdat ik te hard moet huilen. Ze zegt dat ik naar haar moet komen en daar aangekomen huil ik nog meer. Ze zegt dat zelfs 2 dagen uitstel krijgen de hel is, dus wat moet dit wel niet zijn. Er zijn geen woorden. Wij zijn zussen, maar ook lotgenoten.
In 2020 word ik geen mama, dát is een zekerheid.
Wanneer er terug opgestart kan worden, is één groot vraagteken. Het is ondraaglijk en uitputtend. Alles waar ik voor leefde, is van mij afgenomen. Het verlangen naar een kindje lijkt elke dag groter te worden. De babyboom-mopjes zijn snijdend, want daar zal ik alvast niet aan meedoen. En hoewel empathie mijn tweede specialisatie is, weet ik soms ook niet meer hoe te reageren als de zoveelste klaagzang gezongen wordt over hoe vreselijk het is om tijd te moeten doorbrengen met de kinderen.
Het laatste wat ik wil horen zijn goedbedoelde opmerkingen als “nu heeft je lichaam wat rust”, “het zou toch niet goed zijn met die Corona om nu zwanger te worden”, “geniet ervan dat je er even niet mee bezig moet zijn” (huh?), “alles gebeurt met een reden”… en dus merk ik dat ik zwijg en alleen probeer te verteren. Want iedereen heeft het nu moeilijk en we moeten er gewoon allemaal door. Dat hoorde ik al duizend keer.
Maar ik ben het er niet mee eens, ik weet dat we erdoor moeten, maar ik weet ook dat er verdriet en angst mag zijn, dat het ondraaglijk mag voelen, dat het verschrikkelijk is. Nog nooit heeft het wegmaken van mijn gevoel geholpen.
Daarom dit lange verhaal, omdat de korte versie nooit evengoed zou kunnen weergeven hoe ondraaglijk het wachten is. Een lang verhaal, omdat ik lang niet de enige ben en omdat ik wil zeggen tegen alle anderen: ik zie je, ik voel je, ik ben samen met jou. Wij zijn de specialisten in het wachten, maar dit is ongezien. We zullen het kunnen, het zal voorbij gaan, maar nu voelt het even alsof je hart eruit gerukt is en de put in je buik leger en dieper dan ooit is.
Ik zie je, ik voel je, ik ben samen met jou. Zorg goed voor jezelf.
(*) Babette is een schuilnaam
