Lieselot de Mey is mama van Titus (5) en Olmo (2), architect en zeker niet uitsluitend wegens nepotisme onze allereerste vaste Motel Mama-huiscolumnist. Die bloedband, dat is gewoon toevallig hoe we haar leerden kennen. En ook wel waarom we ongeveer dagelijks met haar whatsappen. Onder het motto: ‘wij de slappe lach op de trein, jullie allemaal de slappe lach op de trein’ willen we haar snedige bedenkingen bij het moederschap echter niet langer enkel voor onszelf houden. Hier dus maandelijks een portie van Lottes willekeurige observaties, gerelateerd aan het hebben van kinderen. Niet altijd volgens het boekje, wel altijd tof.
DEZE MAAND: BESPIEGELINGEN OVER OPVOEDBOEKEN EN OPPORTUNISME
Ik lees geen boeken over opvoeden. Voornamelijk omdat ik er geen tijd voor wil maken. Ik bedoel: als je er als moeder al eens toe komt iéts te lezen, dan lees je toch iets dat je léuk vindt? Een innemende poëziebundel, een coole non-fiction, een Bouquetroman of gewoon – voor één keer – de héle weekendkrant. Tot u spreekt dus geen kenner ter zake. Maar ooit heb ik dus wel eens iets gelezen dat leek op een opvoedboek. En wat ik toen ontdekte, helpt me nog elke dag.
Kinderen zijn van nature extreme opportunisten. Dat was die ene wijze les. Ze moet wel van Peter Adriaenssens zijn gekomen, want zijn ‘Verbolgen Verbonden’ is het enige boek over opvoeden dat ik ooit las. (Het boek in kwestie was een bijlage van de krant, en toegegeven: het woord ‘verbolgen’ moest ik opzoeken). Op een bepaald moment legt Adriaenssens het volgende uit – ik vind het niet meteen terug en heb het dus mogelijks zelf verzonnen, maar het is het idee dat telt, dus ik parafraseer:
“Kinderen, en in het bijzonder zuigelingen, zijn van nature extreme opportunisten …” Een (klein) kind is namelijk van nature enkel met zichzelf bezig en zal dus géén rekening houden met jouw grenzen. De natuur heeft in het overlevingsinstinct van een kind helemaal en hoegenaamd geen nuance ingebouwd voor “mama moet eerst zichzelf verzorgen voor ze goed voor jou kan zorgen”… Want dat zou die zuigeling natuurlijk geen snars vooruithelpen. (Maar jou als mama wel!). Weet dus dat een kind constant – en van nature – over jouw grenzen gaat en dat JIJ degene bent die jezelf tijdig rust moet gunnen. En dat dat aanbod nooit spontaan van je jonge kroost zal komen. Sounds familiar, nietwaar?
GEEN MOM GUILT NODIG
Ergens tussen de lijnen las ik ook: je hoeft je niet schuldig te voelen als je je kind naar de crèche brengt. Jij denkt dat die kleine, roze zelfspiegel je de hele dag door alleen maar zielshard zal missen, maar in werkelijkheid wil ie een volle buik en een warm bed, missen is bijzaak. En ook: kinderen zijn eigenlijk veel zelfredzamer dan we als moeder doorgaans durven denken.
Maar ‘Verbolgen Verbonden’ gaat voornamelijk over opvoeden ondanks/dankzij de complexiteit van de huidige tijdsgeest. Het mooiste vind ik dan ook dat Peter Adriaenssens vorig jaar in een interview vertelde waarom hij ermee stopte als kinderpsychiater. Enerzijds omdat hij grootvader was geworden en wat meer vrije tijd wou. Maar anderzijds omdat hij zich niet langer geschikt voelde, als grootvader, om ouders te vertellen over een wereld waar hij zelf niet meer middenin stond. Misschien is dàt dus wel die ene wijze les: Niets aannemen van iemand die niet in exact in jouw schoenen staat. Want eerlijk. Wat weet die er eigenlijk van?!
